تحویل برنامه مجازی (vADC) یا تحویل برنامه فیزیکی (pADC): کدام را انتخاب کنیم؟

کنترل‏‌کننده‏‌های تحویل برنامه (ADC) معمولا لوازم فیزیکی – pADC – هستند، که در حاشیه و کنار دیتا سنتر قرار دارند. آن‌ها ویژگی‌های تحویل برنامه پیشرفته و تعادل بار را برای برنامه‎‌هایی که در ماشین‎‌های فیزیکی و مجازی اجرا می‎‌شوند، ارائه می‌‎دهند. صرف نظر از جایی که برنامه‌ها در حال اجرا هستند، این برنامه‎‌ها به امنیت، شتاب و در دسترس بودن نیاز دارند و ADC ها این خدمات را ارائه می‎‌دهند.

از آنجایی که سازمان‏‌های IT بیشتر سعی می‏‌کنند هزینه‌‎ها را با مجازی‎‌سازی و یکپارچه‎‌سازی اجزای زیرساخت کاهش دهند، شبکه تحویل برنامه (ADN) – که شامل اجزایی است که امنیت، شتاب و در دسترس بودن برنامه را ارائه می‌‎دهد – نیز در زیرساخت مجازی گنجانده شده است. این استراتژی جایگزینی مجازی، روند رو به رشدی برای کاهش هزینه‌های IT است، اما لزوما بر این باور نیست که همه دستگاه‎‌ها یا لوازم فیزیکی باید به ماشین‎‌های مجازی منتقل شده و بر روی سرورهای سخت‌‎افزاری مشترک ادغام شوند.

vADC چه مفهومی دارد؟

برنامه تحویل بستر‌‌های ‌نرم‌‏افزاری مجموعه‌ای از فن‌‎آوری است که دسته خدمات ‌نرم‌‏افزار مانند تعادل بار‌‌، کنترل امنیت و مدیریت ترافیک در مراکز داده‌‌ها و محیط‌‌های ابری را شامل می‎‌شود. نقش بستر خدمات برنامه این است که برنامه‌‌ها را با اطمینان و ایمنی بیشتر به کاربران نهایی تحویل دهد.

تحویل برنامه‌‌های مجازی یا vADC مفهومی است که از کنترل‌کننده‌‌های تحویل برنامه‌‌های مجازی یا ‌نرم‌‏افزاری (ADC) استفاده‌‌ می‌کند. از این رو‌‌، قابلیت تعادل بار پیچیده و هوشمند را ارائه‌‌ می‌دهد. برخلاف ADC‌‌های سخت افزاری‌‌، قابلیت تنظیم‏‌کننده بار مبتنی بر ‌نرم‏‌افزار امکان اجرا بر روی هرگونه زیرساخت از جمله فضاهای ابری عمومی را دارد.

برای اطمینان از اجرای موثر و روان برنامه‌‌ها‌‌، نوآوری‌‌های برنامه و شبکه را ارائه‌‌ می‌دهد. معماری هوشمند‌‌، خوشه‌‏بندی و بازرسی عمیق بسته‌‌ها برخی از نوآوری‌‌های ارائه شده در این فن‌آوری است.

تحویل برنامه ضروری است زیرا تعداد کاربران نهایی که به خدمات آنلاین دسترسی دارند و خریدهای آنلاین انجام‌‌ می‌دهند به سرعت افزایش‌‌ می‌یابد. آنچه آن‎ها‌‌ می‌خواهند یک معامله سریع و قابل اعتماد است. به همین ترتیب‌‌، سازمان‌ها برای عملیات روزانه خود به برنامه‌‌های کاربردی تکیه‌‌ می‌کنند. راه‌‎حل‌‌های تحویل برنامه برای دستیابی به چنین امکاناتی ضروری است.

ADC (کنترل تحویل برنامه) یک جز ضروری در مدل تحویل برنامه است. در واقع یک متعادل‏‌کننده بار پیشرفته است که در مقابل سرور برنامه قرار دارد و درخواست مشتری را به سرورها هدایت‌‌ می‌کند. بنابراین‌‌، با هدایت ترافیک برنامه‌‌، عملکرد و استفاده درست از ظرفیت را به حداکثر می‌رساند.

تحویل برنامه برای چه مواردی استفاده‌‌ می‌شود؟

تحویل برنامه ضروری است زیرا مصرف‏‌کنندگان در سال‌های اخیر به‏‌طور فزاینده‏ای برای دسترسی به خدمات یا خریدها، از وب‌سایت‎‌ها و اپلیکیشن‌‎های آنلاین استفاده می‌کنند. این مشتریان نیاز دارند تا معاملات آن‌ها سریع و قابل اعتماد باشد. به همین ترتیب‌‌، سازمان‏‌ها نیز برای عملیات روزانه خود به برنامه‌‌های کاربردی متکی هستند.

 برای فعال کردن دسترسی به این خدمات آنلاین‌‌، راه‎‌حل‌‌های تحویل برنامه ضروری است. کنترل تحویل ‌نرم‏‌افزار (ADC) در بیشتر قسمت‌‌های مهم، مدل تحویل ‌نرم‌‏افزار است. هما‌ن‌طور که گفتیم، ADC یک متعادل‎‌کننده بار پیشرفته است که در مقابل سرورهای برنامه‌‌ می‌نشیند و درخواست‌‌های مشتری را به سرورها هدایت‌‌ می‌کند. ADC با هدایت ترافیک برنامه‌‌، عملکرد و استفاده از ظرفیت را به حداکثر‌‌ می‌رساند.

مزایای تحویل برنامه مجازی

برخی از مزایای فرآیندهای تحویل برنامه مبتنی بر ابر در زیر ذکر شده است.

زیرساخت ساده:

با ارائه یک سرویس مبتنی بر ابر‌‌، جایگزین راه‏‌حل سخت افزاری‌‌ می‌شود. بنابراین‌‌، خدمات مقیاس‌‎پذیر جهانی‌‌ می‌تواند با کیفیت بهتر ارائه شود.

بهبود تجربه مشتری:

کاربران نهایی، برنامه‌‌های کاربردی با کارایی بالا که توسط فرایندهای تحویل مبتنی بر ابر ایجاد شده‌اند را ترجیح‌‌ می‌دهند و از آن‌ها استفاده‌‌ می‌کنند.

کاهش هزینه‌‎ها:

وقتی تجربه کاربری با افزایش عملکرد برنامه‌‌ها افزایش‌‌ می‌یابد‌‌، سازمان‌‌ها باید هزینه کمتری برای پشتیبانی بپردازند.

افزایش بهره‌وری:

هنگامی که کاربران نهایی قادر به دسترسی به اطلاعات و خدمات برنامه‌‌های کاربردی با استفاده از هر دستگاه در هر کجا هستند‌‌، کارایی آن را بهینه‌‌ می‌کند. فرایند تحویل برنامه‌‌های مجازی باعث‌‌ می‌شود برنامه‌‌ها سریع‏‌تر عمل کنند.

شبکه تحویل برنامه چیست؟

شبکه تحویل برنامه (ADN) در دسترس بودن‌‌، امنیت‌‌، دید و شتاب برنامه را فراهم‌‌ می‌کند . این فناوری‌‌ها در ترکیبی از کنترل‎‌کننده‌‌های بهینه‎‌سازی WAN (WOCs) و کنترل‎‌کننده‌‌های تحویل برنامه (ADCs) به کار گرفته‌‌ می‌شوند. کنترل‌کننده تحویل برنامه، ترافیک را بین سرورهای زیادی توزیع‌‌ می‌کند. کنترلر بهینه‎‌سازی WAN از ذخیره‌سازی و فشرده‌‎سازی برای کاهش تعداد بیت‌‌هایی که بر روی یک شبکه جریان دارند استفاده‌‌ می‌کند.

vADC یا pADC: یکی را انتخاب کنیم یا هر دو را به کار ببریم؟

تا به امروز، vADCها عموما به عنوان جایگزین pADCها در دیتا‌سنترها در نظر گرفته شده‌‎اند، اما متاسفانه استراتژی جایگزینی، هیچ راه‌‎حل جدید یا مزایای واقعی بیشتری از کاهش سخت افزار ارائه نکرده است. در برخی موارد، استقرار vADC در واقع ممکن است برای ADN مضر باشد. بسیاری از vADCهای first to market دارای ویژگی‏‌های کمتری برای ارائه برنامه به همتایان pADC خود هستند – یعنی آن‎‌ها کمی بیشتر از متعادل‌کننده‌‎های ‏بار نرم‌‎افزاری ساده هستند.

اگرچه vADCها می‏‌توانند به کاهش هزینه‏‌ها کمک کنند، اما این میزان هزینه‌ای که صرفه‌جویی می‎‌شود ممکن است ارزش این را نداشته باشد که عملکردتان را فدا کنید. (در حالت ایده‎آل، برای جایگزینی واقعی pADCهایی که به‏‌طور واقعی تحرک برنامه را بهبود می‌بخشند، vADCها حداقل باید حاوی نسخه‌‎های کامل pADC بوده و ترجیحا شامل ویژگی‏‌های پیشرفته‌تری باشند تا ارزش افزوده ایجاد کنند.)

کیفیت و عملکرد ارائه‌‎های فعلی تحویل برنامه مجازی (vADC) این سوال را ایجاد می‏‌کند که آیا جایگزینی واقعا راه‌حل مناسبی است؟ آیا فناوری اطلاعات باید بین pADC ها وvADC ها یکی را انتخاب کند؟ آیا این تصمیم فقط مربوط به CapEx است؟ مهم‌تر از اینکه بخواهیم یکی از این دو را انتخاب کنیم، این سوال اساسی مطرح می‌شود که «هدف نهایی ما برای استقرار ADC چیست؟» بسته به پاسخ، ممکن است ترکیب این دو خیلی مناسب‎‌تر از انتخاب یکی از آن‌ها باشد، هر کدام محاسن خود را دارند.

مقاله پیشنهادی“راهکار امن SD-WAN و چالش‎ امنیت سازمان‌های خدماتی”

هنگام ارزیابی نیازهایADC ، اولین و مهم‌‎ترین نکته‌ای که باید آن را لحاظ کنید، لوکیشن یا همان مکان است. اگر ADC برای ارائه امنیت، بهینه‌سازی و در دسترس بودن برنامه‎‌ها در حاشیه مرکز داده قرار گیرد، به احتمال زیاد این یک جزء مهم ماموریت برای برنامه‏‌های مرکز داده خواهد بود. به این ترتیب، انتظار می‌رود حجم زیادی از اتصالات و داده‌‎های برنامه را مدیریت کند.

برای نقش‎‌های مهم ماموریت مانند این‎‌ها، معمولا توصیه می‌شود، pADC ها را مستقر کنید زیرا اغلب بر روی سخت‌افزارهای هدفمند اجرا می‌شوند و برای ویژگی‌هایی مانند تحویل برنامه، شتاب SSL و فشرده‌‎سازی دقیق تنظیم شده‌اند. در مقابل،vADC ها نمی‎‌توانند ترافیک برنامه را در آن سطوحی که pADC قادر به انجام آن است، انجام یا افزایش دهند. بدیهی است که pADC مزایای قابل توجهی برای عملکرد بالا و خدمات اختصاصی ارائه می‎‌دهد.

پس از موقعیت مکانی، پهنای باند و سایر الزامات شبکه مانند اتصالات کاربر، مدیریت سشن‌ها و تعداد ترنسکشن‎‌ها در ثانیه مهم‌‎ترین نکاتی هستند که باید مورد توجه قرار گیرند. pADCهای سطح بالا که بر روی سخت‌‏افزارهای هدفمند کار می‌کنند، قادرند مقیاس خود را تا نزدیک به صدها گیگابایت کارایی برنامه پایدار افزایش دهند و صدها هزار تراکنش را در ثانیه مدیریت کنند.

 برخلاف pADCها، vADCها ماشین‏‌های مجازی هستند که بر روی سخت‌افزار و کارت شبکه با درایورهای شبکه مشترک کار می‏‌کنند و بنابراین باید اجزای پردازش اضافی را در لایه hypervisor جبران کنند. فقدان و کمبود سخت‌‏افزارهای هدفمند، نحوه و مکان استقرار vADCها را محدود می‌‎کند. وقتی سرعت و توان اولیه اهداف اصلی هستند، pADC انتخاب مناسب‏‌تری است.