۳ سال پیش

SAN چیست؟ راهنمای کامل فضای ذخیره‌سازی متصل به شبکه

فهرست مطالب

SAN مخفف Storage Area Network و به معنایفضای ذخیره‌سازی متصل به شبکه است. SAN یک شبکه یا زیرشبکه اختصاصی پرسرعت است که مجموعه‌های مشترکی از pool‌های ذخیره‌سازی را به هم متصل می‌کند و در اختیار سرور‌های مختلف قرار می‌دهد. در دسترس بودن و تضمین دسترسی به فضای ذخیره‌سازی نگرانی‌های حیاتی برای محاسبات سازمانی است. استقرار دیسک‌های direct-attached سنتی در سرورهای جداگانه می‌تواند گزینه ساده و ارزانی برای بسیاری از برنامه‌های کاربردی سازمانی باشد، اما دیسک‌ها و داده‌های حیاتی روی آن دیسک‌ها از طریق یک رابط اختصاصی، مانند SAS، به یک سرور فیزیکی گره خورده و محدود هستند. محاسبات سازمانی مدرن اغلب به سطح بسیار بالاتری از سازماندهی، انعطاف پذیری و کنترل نیاز دارد. این نیازها نیروی محرک تکامل SAN شدند.

فناوری SAN با ارائه یک شبکه مجزا، اختصاصی و بسیار مقیاس پذیر با کارایی بالا که برای اتصال تعداد زیادی از سرورها به مجموعه‌ای از دستگاه‌های ذخیره‌سازی طراحی شده، نیازهای پیشرفته ذخیره‌سازی سازمانی را برطرف می‌کند. سپس می‌توان ذخیره‌سازی را به صورت مخزن‌ها یا طبقات منسجم سازماندهی و مدیریت کرد. SAN یک سازمان را قادر می‌سازد تا ذخیره‌سازی را به‌عنوان یک منبع یکپارچه واحد در نظر بگیرد که می‌تواند به صورت مرکزی تکثیر و محافظت شود. با استفاده از SAN می‌توان با فناوری‌های افزوده‌ای مانند حذف داده‌های اضافی و RAID، ظرفیت ذخیره‌سازی را بهینه کرد و انعطاف‌پذیری ذخیره‌سازی را، در مقایسه روش سنتی DAS، بسیار بهبود بخشید.

SANها برای چه مواردی استفاده می‌شود

به بیان ساده، SAN شبکه‌ای از دیسک‌ها است که توسط شبکه‌ای از سرورها قابل دسترسی است. چندین کاربرد محبوب برای SAN در محاسبات سازمانی وجود دارد. یک SAN معمولا برای ادغام فضای ذخیره‌سازی استفاده می‌شود. به عنوان مثال، برای یک سیستم کامپیوتری، مانند سرور، معمول است که شامل یک یا چند دستگاه ذخیره‌سازی محلی باشد. اما یک مرکز داده با صدها سرور را در نظر بگیرید که هر کدام ماشین‌های مجازی را اجرا می‌کنند که می‌توانند به دلخواه بین سرورها مستقر و منتقل شوند. اگر داده‌های یک workload در یک حافظه محلی ذخیره شود و workload به سرور دیگری منتقل شود یا در صورت خرابی سرور بازیابی شود، ممکن است لازم باشد داده‌ها نیز منتقل شوند. به‌جای تلاش برای سازمان‌دهی، ردیابی و استفاده از دیسک‌های فیزیکی واقع در سرورهای منفرد در سرتاسر مرکز داده، یک کسب‌وکار می‌تواند فضای ذخیره‌سازی را به یک زیرسیستم ذخیره‌سازی اختصاصی، مانند یک آرایه ذخیره‌سازی منتقل کند، جایی که می‌توان ذخیره‌سازی را به طور تجمیعی تهیه، مدیریت و حفاظت کرد.

SAN می‌تواند در دسترس بودن فضای ذخیره‌سازی را هم بهبود بخشد. از آنجایی که SAN اساسا یک fabric شبکه از رایانه‌ها و دستگاه‌های ذخیره‌سازی متصل به هم است، معمولا می‌توان با فعال کردن یک مسیر جایگزین از طریق SAN fabricبر اختلال در یک مسیر شبکه غلبه کرد. بنابراین، خرابی یک کابل یا دستگاه، فضای ذخیره‌سازی را برای workloadهای سازمانی از دسترس خارج نمی‌کند. همچنین، توانایی در نظر گرفتن ذخیره‌سازی به‌عنوان یک منبع به هم پیوسته می‌تواند با حذف دیسک‌های «فراموش شده» در سرورهای کم استفاده، مدیریت استفاده از فضای ذخیره‌سازی را بهبود بخشد. یک SAN یک مکان مرکزی برای تمام فضای ذخیره‌سازی ارائه می‌دهد و مدیران را قادر می‌سازد تا دستگاه‌های ذخیره‌سازی را با هم ترکیب و مدیریت کنند.

همه این موارد استفاده می‌توانند انطباق با مقررات سازمان، وضعیت Disaster Recovery و Business Continuty را با بهبود توانایی تیم IT برای پشتیبانی از workloadهای سازمانی افزایش دهند. اما برای درک ارزش فناوری SAN، مهم است که بدانیم چگونه یک SAN با DAS سنتی متفاوت است.

با DAS، یک یا چند دیسک مستقیما از طریق یک رابط ذخیره‌سازی اختصاصی، مانند SATA یا SAS، به یک رایانه خاص متصل می‌شوند. دیسک‌ها اغلب برای نگهداری برنامه‌ها و داده‌هایی که در آن سرور خاص اجرا می‌شوند استفاده می‌شوند. اگرچه دستگاه‌های DAS روی یک سرور، از سرورهای دیگر قابل دسترسی هستند، ارتباط از طریق شبکه IP مشترکLAN در کنار سایر ترافیک برنامه‌ها انجام می‌شود. دسترسی و جابجایی مقادیر زیادی از داده‌ها از طریق شبکه IP به صورت روزمره می‌تواند زمان بر باشد و پهنای باند مورد نیاز برای جابجایی داده‌های بزرگ می‌تواند بر عملکرد برنامه‌های کاربردی روی سرور تأثیر بگذارد.

یک SAN به شیوه‌ای عمیقا متفاوت عمل می‌کند. SAN همه دیسک‌ها را به یک شبکه ذخیره‌سازی اختصاصی متصل می‌کند. آن شبکه اختصاصی جدا و با فاصله از شبکه LAN مشترک وجود دارد. این رویکرد هر یک از سرورهای متصل به SAN را قادر می‌سازد تا به هر یک از دیسک‌های متصل به SAN دسترسی داشته باشند و به طور موثر ذخیره‌سازی را به عنوان یک منبع جمعی واحد در نظر می‌گیرد. هیچ‌کدام از داده‌های ذخیره‌سازی SAN نیازی به عبور از LAN ندارند که منجر به کاهش نیاز به پهنای باند LAN و حفظ عملکرد آن می‌شود. از آنجایی که SAN یک شبکه اختصاصی جداگانه است، شبکه را می‌توان به گونه‌ای طراحی کرد که بر عملکرد و انعطاف پذیری مورد نیاز برای برنامه‌های سازمانی تمرکز داشته باشد.

یک SAN می‌تواند تعداد زیادی دستگاه ذخیره‌سازی را پشتیبانی کند و آرایه‌های ذخیره‌سازی (زیرسیستم‌های ذخیره‌سازی که به صورت ویژه طراحی شده‌اند) که از SAN پشتیبانی می‌کنند، می‌توانند برای نگهداری صدها یا حتی هزاران دیسک متناسب شوند. به طور مشابه، هر سروری با رابط SAN مناسب می‌تواند به SAN و ظرفیت ذخیره‌سازی گسترده آن دسترسی داشته باشد و SAN می‌تواند سرورهای زیادی را پشتیبانی کند. دو نوع اصلی از فناوری‌های شبکه و رابط‌های استفاده شده برای SAN وجود دارد: Fiber Channel و iSCSI.

Fiber Channel. FC یک شبکه پرسرعت است که به دلیل توان عملیاتی بالا و تأخیر کم شناخته شده است و نرخ داده تا ۱۲۸ گیگابیت بر ثانیه را در فواصل شهری (تا حدود ۶ مایل یا ۱۰ کیلومتر) در هنگام استفاده از کابل فیبر نوری و رابط‌های مربوط، ارائه می‌دهد. این نوع شبکه اختصاصی به طور بالقوه ذخیره‌سازی سطح بلوک را قادر می‌سازد در یک مکان ادغام شود، در حالی که سرورها می‌توانند در ساختمآن‌های campus یا یک شهر توزیع شوند. کابل‌کشی مسی سنتی و رابط‌های FC مربوطه نیز می‌توانند زمانی که ذخیره‌سازی و سرورها در یک مکان هستند و فاصله‌ها از ۱۰۰ فوت (۱۰ متر) تجاوز نمی‌کند، استفاده شوند. اخیرا، نامگذاری FC و نامگذاری توان عملیاتی به Gigabit FC تغییر کرده است و آخرین نسخه‌های رابط به ترتیب ۱۲۸ و ۲۵۶ GFC را وعده می‌دهند. به عنوان یک رابط شبکه، FC از چندین توپولوژی، از جمله نقطه به نقطه، arbitrated loop و switched fabric، مانند اترنت مدرن پشتیبانی می‌کند. FC با استقرار آداپتورهای گذرگاه میزبان FC (HBA) در هر سرور، سوئیچ شبکه FC یا سایر دستگاه‌های شبکه پیاده‌سازی می‌شود. هر HBA شامل یک یا چند پورت است که داده‌ها در آن مبادله می‌شود. پورت‌ها می‌توانند مجازی یا فیزیکی باشند و پورت‌های فیزیکی از طریق کابل‌ها به هم متصل می‌شوند و به HBA و سوئیچ‌ها اجازه می‌دهند تا یک شبکه را تشکیل دهند.
iSCSI نوع دیگری از شبکه است که برای اتصال محاسبات به فضای ذخیره‌سازی مشترک در نظر گرفته شده است. در این نوع شبکه، عملیات می‌تواند با سرعت ۱۰۰ گیگابیت در ثانیه اجرا شود اما چندین ساده سازی را برای اپراتورهای مرکز داده فراهم می‌کند. در جایی که FC یک طراحی شبکه منحصر به فرد و بسیار تخصصی ارائه می‌دهد، iSCSI داده‌های بلوک SCSI سنتی و بسته‌های دستوری را با فناوری رایج شبکه اترنت و TCP/IP ادغام می‌کند. این شبکه‌های ذخیره‌سازی iSCSI را قادر می‌سازد تا از همان کابل‌کشی، آداپتورهای شبکه، سوئیچ‌ها و سایر اجزای شبکه مورد استفاده در هر شبکه اترنت استفاده کنند. در بسیاری از موارد، iSCSI می‌تواند روی همان شبکه اترنت کار کند (بدون LAN جداگانه) و می‌تواند داده‌ها را در سراسر LAN، WAN و حتی اینترنت تبادل کند. سیستم عامل هر سرور، دسترسی به داده‌های iSCSI را صرفا به عنوان یک دیسک SCSI متصل محلی دیگر می‌بیند. ISCSI با استفاده از مفاهیم آغازگر و هدف عمل می‌کند. یک آغازگر معمولا سروری است که در iSCSI SAN شرکت می‌کند و دستورات SCSI را از طریق یک شبکه IP ارسال می‌کند. آغازگرها می‌توانند مبتنی بر نرم افزار، مانند سیستم عامل، یا مبتنی بر سخت افزار، مانند آرایه ذخیره‌سازی باشند. یک هدف اغلب یک منبع ذخیره‌سازی است (مانند یک دستگاه ذخیره‌سازی اختصاصی و متصل به شبکه) اما می‌تواند رایانه دیگری نیز باشد.

یک SAN چگونه کار می‌کند

SAN اساساً شبکه‌ای است که برای اتصال سرورها با فضای ذخیره‌سازی در نظر گرفته شده است. هدف هر SAN این است که فضای ذخیره‌سازی را از سرورهای منفرد خارج کند و محل ذخیره‌سازی را به طور جمعی در جایی که منابع ذخیره‌سازی می‌تواند به طور متمرکز مدیریت و محافظت شود، قرار دهد. چنین متمرکزسازی را می‌توان به صورت فیزیکی انجام داد، مانند قرار دادن دیسک‌ها در یک زیر سیستم ذخیره‌سازی اختصاصی مانند یک آرایه ذخیره‌سازی. اما centralization را می‌توان به طور فزاینده‌ای به صورت منطقی از طریق نرم‌افزارهایی مانند VMware vSAN که برای یافتن و جمع‌آوری فضای ذخیره‌سازی موجود به مجازی‌سازی متکی است، مدیریت کرد.

با اتصال فضای ذخیره‌سازی جمعی به سرورها از طریق یک شبکه جداگانه (جدا از LAN سنتی) عملکرد ترافیک ذخیره‌سازی را می‌توان بهینه‌سازی و تسریع کرد زیرا ترافیک ذخیره‌سازی دیگر نیازی به رقابت برای پهنای باند LAN مورد نیاز سرورها و workload آن‌ها ندارد. بنابراین، workload سازمانی به طور بالقوه می‌تواند دسترسی سریع‌تری به حجم زیاد فضای ذخیره‌سازی داشته باشد. یک SAN به طور کلی به عنوان یک سری از سه لایه متمایز شناخته می‌شود: یک لایه میزبان، یک لایه fabric و یک لایه ذخیره‌سازی. هر لایه دارای اجزا و ویژگی‌های خاص خود است.

لایه میزبان. لایه میزبان نشان دهنده سرورهایی است که به SAN متصل هستند. در بیشتر موارد، میزبان‌ها (سرورها) workloadهای سازمانی، مانند پایگاه‌های داده را اجرا می‌کنند که نیاز به دسترسی به فضای ذخیره‌سازی دارند. میزبان‌ها معمولا از مولفه‌های LAN سنتی (اترنت) استفاده می‌کنند تا برقرای ارتباط سرور و workload آن را با سایر سرورها و همچنین کاربران امکان پذیر کنند. با این حال، میزبان‌های SAN یک آداپتور شبکه مجزا هم دارند که به دسترسی SAN اختصاص داده شده است. آداپتور شبکه‌ای که برای اکثر FC SAN‌ها استفاده می‌شود، HBA نامیده می‌شود. مانند اکثر آداپتورهای شبکه، FC HBA از firmware برای کار با سخت افزار HBA و همچنین یک درایور دستگاه استفاده می‌کند که HBA را به سیستم عامل سرور متصل می‌کند. این پیکربندی به workload اجازه می‌دهد تا دستورات و داده‌های ذخیره‌سازی را از طریق سیستم عامل به SAN و منابع ذخیره‌سازی آن منتقل کند. FC یکی از محبوب‌ترین و قدرتمندترین فن‌آوری‌های SAN موجود است، اما سایر فناوری‌های SAN به طور گسترده پذیرفته شده شامل InfiniBand همراه با iSCSI است. هر فناوری مجموعه‌ای از هزینه‌ها، مزایا و معایب خاص خود را دارد، بنابراین سازمان باید به دقت workload و نیازهای ذخیره‌سازی خود را هنگام انتخاب یک فناوری SAN در نظر بگیرد. در نهایت، لایه‌های میزبان، fabric و ذخیره‌سازی باید فناوری SAN یکسانی داشته باشند.
لایه fabric. لایه fabric نشان دهنده کابل کشی و دستگاه‌های شبکه است که شامل fabric شبکه می‌شود و میزبان SAN و ذخیره‌سازی SAN را به هم متصل می‌کند. دستگاه‌های شبکه SAN در لایه fabric می‌توانند شامل سوئیچ‌های SAN، دروازه‌ها، روترها و پل‌های پروتکل باشند. کابل‌کشی و پورت‌های مربوط به دستگاه‌های fabric SAN می‌توانند از اتصالات فیبر نوری (برای ارتباطات دوربرد) یا کابل‌های مسی (برای ارتباطات شبکه محلی برد کوتاه) استفاده کنند. تفاوت بین یک شبکه و یک fabric، افزونگی است: در دسترس بودن چندین مسیر جایگزین از میزبان تا ذخیره‌سازی در سراسر fabric. هنگامی که یک fabric SAN ساخته می‌شود، به طور کلی چندین اتصال برای ارائه چندین مسیر پیاده سازی می‌شود. اگر یک مسیر آسیب ببیند یا مختل شود، ارتباط SAN از یک مسیر جایگزین استفاده می‌کند.
لایه ذخیره‌سازی. لایه ذخیره‌سازی از دستگاه‌های ذخیره‌سازی مختلف که به مخزن، ردیف‌ها یا انواع مختلف تقسیم می‌شوند، تشکیل شده است. فضای ذخیره‌سازی معمولا شامل هارد دیسک‌های مغناطیسی سنتی است، اما می‌تواند شامل SSD به همراه دستگاه‌های نوری مانند درایوهای CD و DVD و درایوهای نوار نیز باشد. اکثر دستگاه‌های ذخیره‌سازی در یک SAN در گروه‌های RAID فیزیکی سازماندهی شده‌اند که می‌توانند برای افزایش ظرفیت ذخیره‌سازی، بهبود قابلیت اطمینان دستگاه ذخیره‌سازی یا هر دو مورد استفاده قرار گیرند. به هر کدام از موجودیت‌های ذخیره‌سازی منطقی، مانند گروه‌های RAID یا حتی پارتیشن‌های دیسک، یک LUN منحصربه‌فرد اختصاص داده می‌شود که همان کاربرد یک حرف را برای درایو، مانند C یا D دارد. بنابراین، هر میزبان SAN به طور بالقوه می‌تواند به هر SAN LUN در سراسر شبکه SAN fabric دسترسی پیدا کند. با سازمان‌دهی منابع ذخیره‌سازی و تعیین موجودیت‌های ذخیره‌سازی به این شیوه، یک سازمان می‌تواند اجازه دهد کدام میزبان بتواند به LUN‌های خاص دسترسی داشته باشد و کسب‌وکار را قادر می‌سازد تا کنترل دقیقی بر دارایی‌های ذخیره‌سازی سازمان اعمال کند. دو روش اساسی برای کنترل مجوزهای SAN وجود دارد: ماسک کردن و منطقه بندی LUN. ماسک کردن اساساً فهرستی از LUN‌هایی است که برای یک میزبان SAN در دسترس نیست یا نباید به آن‌ها دسترسی داشته باشد. در مقایسه، منطقه‌بندی دسترسی میزبان به LUN‌ها را با پیکربندی fabric کنترل می‌کند و دسترسی میزبان به LUN‌های ذخیره‌سازی را که در منطقه SAN تایید شده (مجاز) هستند، محدود می‌کند.

یک SAN از یک سری پروتکل هم استفاده می‌کند که نرم افزار را قادر به برقراری ارتباط یا آماده سازی داده‌ها برای ذخیره‌سازی می‌کند. رایج ترین پروتکل FCP است که دستورات SCSI را بر روی فناوری FC ترسیم می‌کند. iSCSI SAN از یک پروتکل iSCSI استفاده می‌کند که دستورات SCSI را از طریق TCP/IP ترسیم می‌کند. اما ترکیب‌های پروتکل دیگری مانند ATA از طریق اترنت، که دستورات ذخیره‌سازی ATA را از طریق اترنت ترسیم می‌کند و همچنین FCoE و دیگر پروتکل‌های کمتر مورد استفاده از جمله iFCP، که FCP را از طریق IP ترسیم می‌کند و برنامه‌های افزودنی iSCSI برای RDMA وجود دارد که iSCSI را روی InfiniBand ترسیم می‌کند. فن‌آوری‌های SAN اغلب از چندین پروتکل پشتیبانی می‌کنند و به اطمینان از اینکه همه لایه‌ها، سیستم‌عامل‌ها و برنامه‌ها قادر به برقراری ارتباط موثر هستند کمک می‌کند.

مقاله پیشنهادی” نگاهی به Cisco SAN Analytics و SAN Telemetry Streaming Solution”

راه‌اندازی فضای ذخیره‌سازی متصل به شبکه

برای یکپارچه کردن تمام اجزای SAN، یک شرکت ابتدا باید الزامات سازگاری سخت افزار و نرم افزار فروشنده را برآورده کند:

آداپتورهای bus میزبان (نسخه firmware، نسخه درایور و لیست پچ)
سوئیچ (firmware)
ذخیره‌سازی (firmware، firmware میزبان و لیست پچ)

سپس برای راه اندازی SAN، باید موارد زیر را انجام دهید:

تمام اجزای سخت افزاری را با هم مونتاژ، کابل کشی و نرم افزار مربوطه را نصب کنید.

نسخه‌ها را بررسی کنید.
HBA را راه اندازی کنید.
آرایه ذخیره‌سازی را تنظیم کنید.

تنظیمات پیکربندی که ممکن است مورد نیاز باشد را تغییر دهید.
یکپارچگی را تست کنید.

تست تمام فرآیندهای عملیاتی برای محیط SAN، از جمله پردازش تولید عادی، تست حالت شکست و پشتیبان گیری.

یک baseline عملکرد برای هر مؤلفه و همچنین برای کل SAN ایجاد کنید.
رویه‌های نصب و عملیات SAN را مستند کنید.

معماری fabric SAN و عملکرد

هسته یک SAN درواقع fabric آن است: شبکه مقیاس پذیر و با کارایی بالا که میزبان‌ها (سرورها) و دستگاه‌های ذخیره‌سازی یا زیرسیستم‌ها را به هم متصل می‌کند. طراحی fabric مستقیما قابلیت اطمینان و پیچیدگی SAN را مشخص می‌کند. در ساده‌ترین حالت، یک FC SAN می‌تواند به سادگی پورت‌های HBA روی سرورها را مستقیما به پورت‌های مربوطه در آرایه‌های ذخیره‌سازی SAN متصل کند، که اغلب از کابل‌های نوری برای حداکثر سرعت و پشتیبانی از شبکه سازی در فواصل فیزیکی بیشتر استفاده می‌کند.

اما چنین طرح‌های اتصال ساده‌ای مانع نشان دادن قدرت واقعی SAN می‌شود. در عمل، fabric SAN برای افزایش قابلیت اطمینان و در دسترس بودن ذخیره‌سازی با حذف نقاط شکست منفرد طراحی شده است. یک استراتژی اصلی در ایجاد SAN، استفاده از حداقل دو اتصال بین هر عنصر SAN است. هدف این است که اطمینان حاصل شود که حداقل یک مسیر شبکه فعال، همیشه بین میزبان‌های SAN و ذخیره‌سازی SAN در دسترس است.

یک مثال ساده را در تصویر بالا در نظر بگیرید که در آن دو میزبان SAN باید با دو زیر سیستم ذخیره‌سازی SAN ارتباط برقرار کنند. هر میزبان از یک HBA جداگانه استفاده می‌کند. (نه یک HBA چند پورت زیرا دستگاه HBA خود یک نقطه خرابی است.) پورت هر HBA به یک پورت روی یک سوئیچ SAN مختلف مانند سوئیچ fiber channel متصل است. به طور مشابه، چندین پورت روی سوئیچ SAN به دستگاه‌ها یا سیستم‌های ذخیره‌سازی مختلف متصل می‌شوند. اگر هر یک از اتصالات را در نمودار حذف کنید باز هم هر دو سرور می‌توانند با هر دو سیستم ذخیره‌سازی ارتباط برقرار کنند تا دسترسی ذخیره‌سازی برای workloadها در هر دو سرور حفظ شود.

رفتار اساسی یک SAN و ساختار آن را در نظر بگیرید. یک سرور میزبان نیاز به دسترسی به ذخیره‌سازی SAN دارد. میزبان به صورت داخلی درخواستی برای دسترسی به دستگاه ذخیره‌سازی ایجاد می‌کند. دستورات سنتی SCSI که برای دسترسی به ذخیره‌سازی استفاده می‌شوند در بسته‌های شبکه (در این مورد بسته‌های FC) کپسوله می‌شوند و بر اساس قوانین پروتکل FC ساختار می‌یابند. بسته‌ها به HBA میزبان تحویل داده می‌شوند، جایی که بسته‌ها روی کابل‌های نوری یا مسی شبکه قرار می‌گیرند. HBA بسته(های) درخواست را به SAN ارسال می‌کند که در آن درخواست به سوئیچ(های) SAN می‌رسد. یکی از سوئیچ‌ها درخواست را دریافت کرده و به دستگاه ذخیره‌سازی مربوطه ارسال می‌کند. در یک آرایه ذخیره‌سازی، پردازنده ذخیره‌سازی درخواست را دریافت می‌کند و با دستگاه‌های ذخیره‌سازی درون آرایه تعامل می‌کند تا درخواست میزبان را برآورده کند.

آشنایی با سوئیچ‌های SAN

سوئیچ SAN نقطه کانونی هر SAN است. مانند بسیاری از سوئیچ‌های شبکه، سوئیچ SAN یک بسته داده را دریافت می‌کند، منبع و مقصد بسته را تعیین می‌کند و سپس آن بسته را به دستگاه مقصد مورد نظر ارسال می‌کند. در نهایت، توپولوژی fabric SAN با تعداد سوئیچ‌ها، نوع سوئیچ‌ها (مانند سوئیچ‌های backbone، یا سوئیچ‌های مدولار یا edge) و نحوه اتصال سوئیچ‌ها به یکدیگر تعریف می‌شود. SAN‌های کوچک‌تر ممکن است از سوئیچ‌های مدولار با ۱۶، ۲۴ یا حتی ۳۲ پورت استفاده کنند، در حالی که SAN‌های بزرگتر ممکن است از سوئیچ‌های backbone با ۶۴ یا ۱۲۸ پورت استفاده کنند. سوئیچ‌های SAN را می‌توان برای ایجاد fabricهای SAN بزرگ و پیچیده که هزاران سرور و دستگاه ذخیره‌سازی را به هم متصل می‌کند، ترکیب کرد.

یک fabric به تنهایی برای اطمینان از انعطاف پذیری ذخیره‌سازی کافی نیست. در عمل، سیستم‌های ذخیره‌سازی باید مجموعه‌ای از فن‌آوری‌های داخلی، از جملهRAID (گروه‌بندی دیسک برای ظرفیت و انعطاف‌پذیری بیشتر) با قابلیت مدیریت خطا و خود ترمیمی قوی را شامل شود. سیستم ذخیره‌سازی معمولا فناوری‌های بیشتری را برای استفاده کارآمد از ذخیره‌سازی اضافه می‌کند، از جمله thin provisioning، snapshotها یا شبیه‌سازی ذخیره‌سازی، حذف داده‌ها و فشرده‌سازی داده‌ها. اگرچه fabric SAN با طراحی خوب به هر میزبانی اجازه دسترسی به هر دستگاه ذخیره‌سازی را می‌دهد، تکنیک‌های جداسازی (مانند منطقه‌بندی و ماسک کردن LUN) می‌توانند برای محدود کردن دسترسی میزبان به برخی از LUN‌ها برای عملکرد ذخیره‌سازی بهتر و امنیت در سراسر SAN استفاده شوند.

مقاله پیشنهادی“VMware vSAN چیست؟ ساختار و اجزای آن”

رویکردهای جایگزین SAN

اگرچه فناوری SAN برای چندین دهه در دسترس بوده است، چندین پیشرفت و بهبود اختصاصی وجود دارد که طراحی و استقرار SAN را تغییر می‌دهد. این جایگزین‌ها عبارتند از SAN مجازی، SAN یکپارچه، SAN همگرا و زیرساخت‌های فوق همگرا که به اختصار HCI نامیده می‌شوند.

SAN مجازی. فناوری مجازی‌سازی همیشه در کنار SAN حاضر بود که هم منابع شبکه ذخیره‌سازی و هم ذخیره‌سازی را در بر می‌گرفت تا انعطاف‌پذیری و مقیاس‌پذیری را به SAN فیزیکی زیربنایی اضافه کند. SAN مجازی که با V بزرگ در VSAN مشخص می‌شود، شکلی از جداسازی است که یادآور منطقه بندی سنتی SAN است که اساساً از مجازی سازی برای ایجاد یک یا چند پارتیشن یا بخش منطقی در SAN فیزیکی استفاده می‌کند. VSAN‌های سنتی می‌توانند از چنین جداسازی برای مدیریت ترافیک شبکه SAN، افزایش عملکرد و بهبود امنیت استفاده کنند. بنابراین، جداسازی VSAN می‌تواند در صورت بروز مشکلات احتمالی در یک بخش SAN از تأثیرگذاری بر سایر بخش‌های SAN جلوگیری کند و بخش‌ها را می‌توان به صورت منطقی در صورت نیاز بدون نیاز به لمس اجزای فیزیکی SAN تغییر داد. VMware فناوری SAN مجازی را ارائه می‌کند و با یک v کوچک در vSAN مشخص می‌شود، که بر اساس رویکردهای VSAN پایه برای ارائه ویژگی‌های پیشرفته از جمله جمع‌بندی یا ردیف‌بندی فضای ذخیره‌سازی (شناسایی و سازمان‌دهی فضای ذخیره‌سازی در میان میزبان‌ها همراه با انتقال داده‌ها بدون اختلال) ساخته شده است. در انتقال داده‌ها بدون اختلال منظور انتقال فضای ذخیره‌سازی از یک پلتفرم به پلتفرم دیگر است، بدون خرابی برای برنامه‌هایی که به آن داده‌ها متکی هستند. VMware vSAN همچنین می‌تواند ویژگی‌هایی مانند مدیریت چرخه حیات اطلاعات را در خود جای دهد، که به vSAN امکان می‌دهد بسته به نحوه دسترسی به داده‌ها، داده‌ها را به صورت خودکار از یک سطح عملکرد ذخیره‌سازی به سطح دیگر منتقل کند. به عنوان مثال، داده‌هایی که به طور مکرر در دسترس هستند را می‌توان در یک لایه ذخیره‌سازی با کارایی بالا قرار داد و سپس به سطح پایین‌تری منتقل کرد، زیرا دسترسی به داده‌ها کمتر می‌شود و در نهایت با بی استفاده ماندن داده‌ها، به سطح ذخیره‌سازی بایگانی منتقل می‌شوند.
SAN یکپارچه. SAN به دلیل پشتیبانی از ذخیره‌سازی بلوکی، که برای برنامه‌های سازمانی معمول است، مورد توجه قرار گرفته است. اما فایل، شی و انواع دیگر ذخیره‌سازی به طور سنتی نیازمند یک سیستم ذخیره‌سازی جداگانه، مانند ذخیره‌سازی متصل به شبکه یا NAS هستند. SAN که از ذخیره‌سازی یکپارچه پشتیبانی می‌کند، می‌تواند از چندین رویکرد مانند ذخیره‌سازی فایل، بلوک و شی‌محور در یک زیرسیستم ذخیره‌سازی یکسان پشتیبانی کند. ذخیره‌سازی یکپارچه با مدیریت پروتکل‌های متعدد، از جمله SMB و NFS مبتنی بر فایل و همچنین مبتنی بر بلوک، مانند FC و iSCSI، چنین قابلیت‌هایی را فراهم می‌کند. با استفاده از یک بستر ذخیره‌سازی واحد برای ذخیره‌سازی بلوک و فایل، کاربران می‌توانند از ویژگی‌های قدرتمندی که معمولا برای SAN‌های مبتنی بر بلوک سنتی محفوظ است، مانند snapshotهای لحظه‌ای ذخیره‌سازی، تکرار داده‌ها، ردیف‌های ذخیره‌سازی، رمزگذاری داده‌ها، فشرده سازی داده‌ها و حذف داده‌های تکراری استفاده کنند. با این حال، پروتکل‌های ذخیره‌سازی مختلف، فشارهای متفاوتی را بر روی سیستم ذخیره‌سازی اعمال می‌کنند که گاهی اوقات منجر به عملکرد متغیر ذخیره‌سازی می‌شود. برای مثال، دسترسی به داده‌های مبتنی بر فایل می‌تواند کندتر و تصادفی‌تر از دسترسی به داده‌های مبتنی بر بلوک باشد. تقاضاهای متنوعی که از سیستم‌های ذخیره‌سازی یکپارچه می‌شود، می‌تواند برای برخی از برنامه‌های کاربردی سازمانی نامطلوب باشد. اما با این حال، همچنان می‌توانند از ویژگی‌های عملکرد اختصاصی SAN مبتنی بر بلوک بهره مند شوند.
SAN همگرا. یکی از معایب رایج FC SAN سنتی، هزینه و پیچیدگی یک شبکه جداگانه است که به ذخیره‌سازی اختصاص داده شده است. ISCSI یکی از ابزارهای غلبه بر هزینه SAN با استفاده از اجزای مشترک شبکه اترنت به جای اجزای FC است. FCoE از یک SAN همگرا پشتیبانی می‌کند که می‌تواند ارتباط FC را مستقیماً روی اجزای شبکه اترنت اجرا کند که پروتکل‌های ذخیره‌سازی IP و FC مشترک را به یک شبکه واحد کم‌هزینه همگرا می‌کند. FCoE با کپسوله کردن فریم‌های FC در فریم‌های اترنت برای مسیریابی و انتقال داده‌های FC در یک شبکه اترنت کار می‌کند. با این حال، FCoE به پشتیبانی end-to-end در دستگاه‌های شبکه متکی است، که دستیابی به آن به صورت گسترده دشوار بوده و انتخاب فروشنده را محدود می‌کند. علاوه بر این، FCoE نحوه پیاده‌سازی و مدیریت شبکه‌ها را تغییر می‌دهد، به ویژه در احراز هویت و امنیت داده‌های شرکتی و سازمان‌ها نسبت به ایجاد چنین تغییراتی در سیاست‌ها و فرآیندهای سنتی با احتیاط برخورد می‌کنند.
زیرساخت‌های فوق همگرا. استفاده مرکز داده از HCI در سال‌های اخیر رشد چشمگیری داشته است. HCI منابع محاسباتی و ذخیره‌سازی را در ماژول‌های از پیش بسته‌بندی شده ترکیب می‌کند و به ماژول‌ها، که گره‌ها نیز نامیده می‌شوند، اجازه می‌دهد تا در صورت نیاز اضافه شوند و از طریق یک ابزار مشترک واحد مدیریت شوند. HCI از مجازی‌سازی استفاده می‌کند و این کار باعث می‌شود بتواند تمام منابع محاسباتی و ذخیره‌سازی را انتزاعی و یکپارچه کند. سپس مدیران فناوری اطلاعات ماشین‌های مجازی و فضای ذخیره‌سازی را از منابع موجود تهیه می‌کنند. هدف اساسی HCI ساده کردن استقرار و مدیریت سخت افزار و در عین حال امکان مقیاس پذیری سریع است. HCI 2.0 فضای ذخیره‌سازی را از منابع محاسباتی جدا می‌کند و اساسا فضای ذخیره‌سازی و محاسبه را در گره‌های خود فراهم می‌کند، بنابراین محاسبات و ذخیره‌سازی را می‌توان به طور جداگانه مقیاس‌بندی کرد، اما اهداف اساسی یکسان هستند. HCI یک SAN نیست، اما می‌تواند به جای SAN‌ها استفاده شود یا حتی در کنار SAN‌های سنتی سازمانی بسته به نیازهای workload رایج سازمانی وجود داشته باشد.

مزایای SAN

چه سنتی و چه مجازی، SAN چندین مزیت قانع کننده را ارائه می‌دهد که برای workloadهای کلاس سازمانی حیاتی هستند.

عملکرد بالا. SAN معمولی از یک fabric شبکه جداگانه استفاده می‌کند که به وظایف ذخیره‌سازی اختصاص داده شده است. توانایی اصلی این fabric ایجاد عملکرد عالی برای FC است، اما iSCSI و شبکه‌های همگرا را هم در دسترس قرار خواهد داد.
مقیاس پذیری بالا SAN می‌تواند از استقرارهای بسیار بزرگی که هزاران سرور میزبان SAN و دستگاه‌های ذخیره‌سازی یا حتی سیستم‌های ذخیره‌سازی را در بر می‌گیرد، پشتیبانی کند. در صورت نیاز می‌توان میزبان‌ها و فضای ذخیره‌سازی جدیدی برای ساخت SAN برای برآورده کردن نیازهای خاص سازمان اضافه کرد.
در دسترس بودن. یک SAN سنتی مبتنی بر ایده یک fabric شبکه است که در حالت ایده آل همه چیز را به هر چیز دیگری متصل می‌کند. این بدان معناست که یک SAN با ویژگی‌های کامل، هیچ نقطه‌ای از شکست بین یک میزبان و یک دستگاه ذخیره‌سازی ندارد و ارتباط در سراسر fabric همیشه می‌تواند یک مسیر جایگزین برای حفظ در دسترس بودن فضای ذخیره‌سازی برای workload پیدا کند.
ویژگی‌های مدیریت پیشرفته. یک SAN از مجموعه‌ای از ویژگی‌های مفید ذخیره‌سازی کلاس سازمانی، از جمله رمزگذاری داده‌ها، حذف داده‌های تکراری، تکثیر ذخیره‌سازی و فناوری‌های خود ترمیمی که برای به حداکثر رساندن ظرفیت ذخیره‌سازی، امنیت و انعطاف‌پذیری داده‌ها طراحی شده‌اند، پشتیبانی می‌کند. ویژگی‌ها تقریبا به طور سراسری متمرکز هستند و به راحتی می‌توان آن‌ها را در تمام منابع ذخیره‌سازی SAN اعمال کرد.

معایب SAN

علیرغم مزایا، SAN‌ها کامل و بی‌نقص نیستند و مجموعه‌ای از معایب احتمالی برای مدیران فناوری اطلاعات وجود دارد که قبل از استقرار یا ارتقاء SAN باید در نظر گرفته شوند.

پیچیدگی. اگرچه امروزه گزینه‌های همگرایی بیشتری مانند FCoE و گزینه‌های یکپارچه برای SAN‌ها وجود دارد، SAN‌های سنتی پیچیدگی افزوده شبکه دوم را با خود دارند، با HBA‌های گران قیمت و اختصاصی روی سرورهای میزبان، سوئیچ‌ها و کابل کشی در یک fabric پیچیده و اضافی و پورت‌های پردازنده ذخیره‌سازی در آرایه‌های ذخیره‌سازی. چنین شبکه‌هایی باید با دقت طراحی و نظارت شوند، اما پیچیدگی آن برای سازمان‌های فناوری اطلاعات محور با کارکنان کمتر و بودجه کمتر دردسرساز می‌شود.
مقیاس. با در نظر گرفتن هزینه، یک SAN به طور کلی فقط در محیط‌های بزرگ‌تر و پیچیده‌تر که سرورهای زیادی و فضای ذخیره‌سازی قابل توجهی وجود دارد، موثر است. مطمئنا پیاده سازی SAN در مقیاس کوچک امکان پذیر است، اما توجیه هزینه و پیچیدگی آن دشوار است. استقرارهای کوچک‌تر اغلب می‌توانند با استفاده از یک SAN iSCSI، یک SAN همگرا روی یک شبکه مشترک منفرد مانند FCoE یا یک استقرار HCI، که در ادغام و تامین منابع تواناست، به نتایج رضایت بخشی دست یابند.
مدیریت. با توجه به پیچیدگی متمرکز بر سخت افزار، چالش مهمی در مدیریت SAN نیز وجود دارد. پیکربندی ویژگی‌ها، مانند نقشه برداری LUN یا منطقه بندی، می‌تواند برای سازمان‌های شلوغ مشکل ساز باشد. راه‌اندازی RAID و سایر فناوری‌های خود ترمیمی و همچنین گزارش‌گیری و وقایع نگاری مربوطه، حتی بدون این که در مورد امنیت صحبت کنیم، می‌تواند زمان‌بر باشد، اما برای حفظ انطباق سازمان، وضعیت‌های DR و BC غیرقابل اجتناب است.

SAN در مقابل NAS

NAS یک ابزار جایگزین برای ذخیره و دسترسی به داده‌ها است که بر پروتکل‌های مبتنی بر فایل مانند SMB و NFS متکی است. (برخلاف پروتکل‌های مبتنی بر بلوک مانند FC و iSCSI که در SAN‌ها استفاده می‌شوند.) تفاوت‌های دیگری هم بین SAN و NAS وجود دارد. در جایی که SAN از شبکه برای اتصال سرورها و ذخیره‌سازی استفاده می‌کند، NAS به یک سرور فایل اختصاصی که بین سرورها و ذخیره‌سازی قرار می‌گیرد، متکی است.

اگرچه هر دو روش داده‌ها را ذخیره می‌کنند، انتخاب سیستم به نوع داده‌های مورد استفاده بستگی دارد. SAN انتخاب ارجح برای ذخیره‌سازی داده‌های مبتنی بر بلوک است که معمولا برای داده‌های ساختاریافته به خوبی اعمال می‌شود. مانند ذخیره‌سازی برای برنامه‌های پایگاه داده رابطه‌ای در سطح سازمانی. در مقایسه، یکNAS با رویکرد مبتنی بر فایل، برای داده‌های بدون ساختار، مانند فایل‌های اسناد، ایمیل‌ها، تصاویر، ویدئوها و سایر انواع رایج فایل‌ها مناسب‌تر است.

مقاله پیشنهادی“SAN در مقابل NAS: راهنمای جامع برای آشنایی با این دو سیستم ذخیره‌سازی”

همانند SAN، NAS فضای ذخیره‌سازی را در یک مکان ادغام می‌کند و می‌تواند مدیریت داده‌ها و وظایف حفاظتی، مانند بایگانی و پشتیبان‌گیری داده‌ها را پشتیبانی کند. با این حال یک NAS از یک شبکه مشترک استفاده می‌کند و هزینه و پیچیدگی بسیار کمتری نسبت به SAN‌ها دارد. با این حال، SAN‌ها از نظر عملکرد و مقیاس پذیری برتر هستند و می‌توانند عملکرد بهتری را برای سنگین‌ترین برنامه‌های سازمانی ارائه دهند.

SAN و NAS در مقابل هم نیستند. امکان وجود SAN و NAS در یک مرکز داده که در آن ذخیره‌سازی داده مبتنی بر بلوک و فایل مورد نیاز است، وجود دارد. هر دو استقرار SAN و NAS را می‌توان برای افزایش عملکرد، مدیریت ساده، مبارزه با سوء استفاده‌ها از شبکه و رفع محدودیت‌های ظرفیت ذخیره‌سازی ارتقا داد. در برخی موارد، سیستم‌های ذخیره‌سازی جداگانه ممکن است با یک سیستم ذخیره‌سازی یکپارچه جایگزین شوند، یا شبکه SAN ممکن است با استفاده از iSCSI SAN ساده شود.

فروشندگان عمده و محصولات

هیچ کمبودی در فروشندگان و محصولات برای پشتیبانی از استقرار SAN سازمانی وجود ندارد. هنگام برنامه ریزی یک SAN، طراحان معمولا میزبان‌ها (سرورها)، شبکه (fabric)، اجزا و زیر سیستم‌های ذخیره‌سازی را در نظر می‌گیرند.

میزبان‌ها. هر میزبانی می‌تواند روی SAN کار کند، اما هر سرور میزبان برای دسترسی به fabric به یک رابط شبکه مناسب نیاز دارد. سرورهای کلاس Enterprise را می‌توان با HBA‌های چند پورت FC که قبلا نصب شده است خریداری کرد. این یک تاکتیک رایج برای پروژه‌های به روز رسانی فناوری است. اگر سرورها از قبل HBA را نداشته باشند، یک HBA می‌تواند به عنوان پروژه ارتقاء سرور اضافه شود. با این حال، افزودن HBA به عنوان یک ارتقاء پس از فروش، به یک اسلات PCIe موجود در مادربرد سرور نیاز دارد. کارکنان فناوری اطلاعات باید سرور مورد نظر را بررسی کنند و اطمینان حاصل کنند که یک اسلات ارتقای مناسب از نظر فیزیکی، قبل از خرید و ادامه ارتقاء در دسترس است. علاوه بر این، چنین ارتقاءهایی مستلزم خاموش شدن سرور خواهند بود، بنابراین کارکنان فناوری اطلاعات باید زمان خاموشی سرور را برنامه ریزی کنند و برای چنین ارتقاءهای مخربی برنامه ریزی کنند.

کارت‌های HBA معمولا بر اساس تراشه‌های ارتباطی اصلی از شرکت‌های پیشرو فناوری، از جمله Agilent، ATTO، Broadcom، Brocade و QLogic ساخته می‌شوند. خود HBA‌ها از طریق بسیاری از فروشندگان فناوری و کانال‌های تدارکات تولید و فروخته می‌شوند.

شبکه. fabric SAN خود از کابل‌های نوری یا مسی و همچنین اجزای شبکه مانند سوئیچ‌های شبکه تشکیل شده است. مانند HBA‌ها، کابل کشی مناسب به راحتی از طریق فروشندگان فناوری رایج و کانال‌های تدارکات در دسترس است. سوئیچ‌های edge و دایرکتوری هر دو را می‌توان بر اساس فناوری‌های مورد استفاده توسط تولیدکنندگان بزرگ تراشه و فناوری پیدا کرد. به عنوان مثال می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

سوئیچ‌های ۸۳۰۸، ۸۳۱۶ و ۸۳۲۴ شرکت ATTO Technology
سوئیچ‌های سری G شرکت Brocade و director‌های سری DCX
سوئیچ‌های سری MDS شرکت Cisco، directorهای سری Nexus 5672UP و MDS
سوئیچ‌های سری QFabric QFX شرکت Juniper
سوئیچ‌های سری SANbox 5xxx شرکت QLogic و directorهای SANbox 9xxx

ذخیره‌سازی. آرایه‌های ذخیره‌سازی در SAN مورد توجه قرار می‌گیرند، زیرا ذخیره‌سازی تمام هدف فناوری SAN است و زیرسیستم‌های ذخیره‌سازی دارای بسیاری از عملکردها مثل deduplication، replication و غیره هستند که SANها را برای سازمان‌ها بسیار جذاب می‌کند. در اینجا نمونه‌ای از فروشندگان اصلی آرایه ذخیره‌سازی آورده شده است:

Dell EMC چندین خط محصول مهم را از جمله ذخیره‌سازی Isilon NAS، آرایه‌های ذخیره‌سازی فلش هیبریدی EMC Unity برای ذخیره‌سازی بلوک و فایل، آرایه‌های سری SC و محصولات ذخیره‌سازی VMAX ارائه می‌دهد.
Hitachi Data Systems پلتفرم Hitachi NAS و آرایه‌های سری G را ارائه می‌دهد.
خطوط محصول شرکت Hewlett Packard شامل سیستم‌های HPE StoreEasy Storage NAS سطح مبتدی و MSA Storage مجهز به فلش و همچنین آرایه‌های میان رده HPE 3PAR StoreServ است.
هواوی آرایه‌های OceanStor Dorado V3 تمام فلش و سیستم‌های ذخیره‌سازی هیبریدی فلش OceanStor 18000 V5 را ارائه می‌دهد.
IBM دارای هر دو آرایه ذخیره‌سازی دیسک و فلش، از جمله خانواده DS، خانواده XIV و سیستم Scale Out Network Attached Storage و همچنین انواع مختلفی از خانواده FlashSystem خود است.
NetApp پشتیبانی کم تأخیر NVMe-over-Fabrics را برای آرایه‌های تمام فلش خود ارائه می‌کند و در نرم‌افزار ذخیره‌سازی OnTap خود، از لایه‌بندی داده ابری ترکیبی پشتیبانی می‌کند.

سایر فروشندگان قابل توجه ذخیره‌سازی SAN شامل فوجیتسو، لنوو، اوراکل و وسترن دیجیتال هستند. فروشندگان جدید SAN که روی ذخیره‌سازی تمام فلش تمرکز می‌کنند عبارتند از Kaminario، Pure Storage،IntelliFlash که قبلا به اسم Tegile شناخته می‌شد و Violin Systems.

وقتی صحبت از فضای ذخیره‌سازی می‌شود، نباید ارزش بالقوه SAN را به عنوان یک سرویس نادیده گرفت. این ایده در اصل مشابه هر نوع ارائه خدمات ابری یا SaaS است که به عنوان یک سرویس مدیریت شده به مشتریان فروخته می‌شود. یک ارائه دهنده یک SAN را ایجاد و مدیریت می‌کند و سپس اقدام به فروش ظرفیت آن SAN به مشتریان خارجی می‌کند. ارائه دهنده مسئول ساخت و نگهداریSAN و ویژگی‌های آن مانند تکرار است و مشتریان می‌توانند به یک یا چند LUN ایجاد شده برای آن‌ها در SAN ارائه دهنده ،معمولا با هزینه ماهیانه، دسترسی داشته باشند. سرویس‌های SAN اغلب همراه با سایر سرویس‌های داده مدیریت شده فروخته می‌شوند.

استانداردهای فناوری SAN

چندین گروه در این صنعت استانداردهای مربوط به فناوری SAN را توسعه داده‌اند، از جمله Storage Networking Industry Association، که مشخصات ابتکار مدیریت ذخیره‌سازی یا SMI-S را ترویج می‌کند. SMI-S، همانطور که استاندارد شناخته شده است، برای تسهیل مدیریت دستگاه‌های ذخیره‌سازی از چندین فروشنده در شبکه‌های منطقه ذخیره‌سازی در نظر گرفته شده است.

The Fiber Channel Industry همچنین استانداردهای مربوط به SAN را ترویج می‌کند، از جمله استاندارد رابط فیزیکی Fiber Channel، پشتیبانی از استقرار ۶۴ راه حل GFC و Gen 7 برای بازار SAN، سریع ترین پروتکل شبکه استاندارد صنعتی که SANهای تا ۱۲۸ GFC را ممکن می‌سازد.

مدیریت SAN

SAN چالش‌های مدیریتی جدی ایجاد می‌کند. شبکه فیزیکی می‌تواند پیچیده باشد و نیاز به نظارت دائمی دارد. علاوه بر این، پیکربندی شبکه منطقی مانند ماسک کردن LUN، منطقه بندی و توابع خاص SAN، مانند تکرار و حذف دوگانه می‌تواند تغییر کند و نیاز به توجه منظم داشته باشد. برای حفظ SAN در اوج عملکرد، مدیران SAN باید چند مورد از بهترین شیوه‌های مدیریت را در نظر بگیرند.

برخی از معنی دارترین شیوه‌ها از نظارت و گزارش SAN استفاده می‌کنند. مدیران باید برای بررسی معیارها یا شاخص‌های عملکرد کلیدی(KPI) در چندین حوزه SAN وقت بگذارند:

هر KPI مربوط به زیرسیستم‌های آرایه ذخیره‌سازی خاص، مانند خروجی خواندن/نوشتن برای هر آرایه.
هر KPI مربوط به fabric SAN، یا شبکه کم بافر یا بدون بافر در یک سوئیچ SAN یا پورت‌های رها مانده که به خاطر تغییرات منطقه بندی در طول زمان ایجاد می‌شود.
هر KPI مربوط به ورودی/خروجی سرور میزبان یا عملکرد workload، مانند خروجی ورودی/خروجی، برای هر ماشین مجازی که به SAN دسترسی دارد.
هر KPI مربوط به ظرفیت SAN/LUN (با توجه بر روند یا کمبود ظرفیت.)

با اجرای یک فرآیند بررسی منظم و بهره‌گیری از هشدارها و ویژگی‌های گزارش در SAN، یک مدیر می‌تواند با دید واضحی از سلامت SAN اطمینان حاصل کند و اقدامات پیشگیرانه را برای حفظ عملکرد صحیح SAN انجام دهد.

علاوه بر این، مدیریت SAN می‌تواند از ویژگی‌ها و عملکردهای طراحی شده برای خودکارسازی SAN یا کاهش اختلالات ذخیره‌سازی بهره‌مند شود. به عنوان مثال، SAN‌هایی که استفاده از خط مشی‌ها را برای کارهایی مانند تامین و حفاظت از داده‌ها مجاز می‌کنند، می‌توانند به مدیران کمک کنند تا از نادیده گرفتن و اشتباهاتی که می‌تواند فضای ذخیره‌سازی را هدر دهد یا امنیت را به خطر بیندازد، اجتناب کنند. به طور مشابه، استفاده از ویژگی‌هایی مانند replication بومی می‌تواند به محافظت از داده‌های ارزشمند و در عین حال حفظ دسترسی ثابت به آن داده‌ها کمک کند.

مدیریت SAN از راه دور یک نیاز رو به رشد برای مدیریت SAN است. این کار باعث می‌شود SAN‌ها در خارج از مرکز داده اصلی در مکآن‌های راه دور ساخته شوند یا یک مدیر SAN واحد برای پشتیبانی از یک یا چند SAN از هر نقطه از جهان کافی باشد. مدیریت SAN از راه دور نیازمند یک اتصال شبکه قابل اعتماد بین ابزار مدیریت (مدیر) و SAN در حال مدیریت است. ابزار راه دور باید بتواند جزئیات جامع سلامت SAN، مانند KPIهای گفته شده در بالا را منتقل کند، از تامین پشتیبانی کند و بتواند پروسه عیب یابی را برای کمک به مکان یابی و حذف مشکلات احتمالی SAN راه اندازی کند. ابزارهای رایج مدریت SAN از راه دور عبارتند از: SolarWinds Storage Resource Monitor، IntelliMagic Vision for SAN و EG Innovations Infrastructure Monitoring.

جمع بندی

SANها با نگاه به برطرف کردن چالش‌های دسترسی مطمئن و پرسرعت به فضای ذخیره‌سازی طراحی و اجرا می‌شوند. دانستن طراحی، کارکرد و جزییات SAN به مدیران فناوری کمک می‌کند تا برای انتخاب، مدیریت و بهره‌برداری از زیرساخت‌های مربوط تصمیمات بهتری بگیرند.

منبع